Je kent het vast, de momenten in je werk of leven die je kunt missen als kiespijn. De momenten waarop je jezelf afvraagd: 'is dit het nu, blijft mijn leven altijd zo?'
Zo heb ik in december na 2 maanden school van mijn zoon een kreet geslagen: "dit blijft nog jaren zo!" Ik realiseerde me dat ik voorlopig mijn pyama-ochtenden en vrijheid van plannen kwijt ben. Zeker omdat mijn jongere dochter over een paar jaar pas aan haar schoolcarriere begint.
Het leuke van dit soort kreten en vragen is dat je het antwoord al weet. Doordat de vraag boven komt weet je eigenlijk al dat je het anders zou willen. Dat je wanneer je je hart zou volgen de richting, het tempo van je leven nu een wending zou krijgen waardoor je meer in je kracht staat.
In mijn voorbeeld is het niet mogelijk om de feiten iets te veranderen. Wat ik wel kan doen, is mijn blik veranderen. Of ik mopper me door alle schooljaren heen of ik maak er het beste van en zoek momenten die ik zelf kan inrichten. Het laatste is het geworden. Ik kan nu meer genieten van de speelafspraken, omdat ik mijn wensen er in mee neem.
Hetzelfde is mogelijk in je werk. Wanneer je werkgever reorganiseert, wanneer je je realiseert dat je toe bent aan meer uitdaging of een andere invulling van je functie. De feiten veranderen niet, je kunt je blik er wel op aanpassen. Daarnaast kun je natuurlijk jezelf toestaan je vraag grondig te verkennen. Hierdoor gun je jezelf om de in jouw ogen misschien onschuldige vraag : 'is dit het nu?' serieus te nemen en oprecht te beantwoorden.
